ΜΕ ΕΙΔΙΚΟ ΒΑΡΟΣ

Δε θέλω να αφήνω υπόνοιες, στα μισόλογα δεν ήμουν ποτέ στα φόρτε μου , πολλές φορές όμως άφησα ανοιχτούς λογαριασμούς για πράγματα που κοινώς δεν θα διέγειραν ούτε το ενα δισεκατομυριοστό ενός κοινού θνητού λοβού. Είναι η ομολογουμένως δειλή και υποτιμημένη αυτοεκτίμηση , η ταραχώδης έγνοια των ασήμαντων ή απλώς εκέινα τα απόνερα - τα σιωπηλά - τα λυσσαλέα εκείνων των ερημικών αφέγγαρων και αθάλασσων νυχτιών που γυροφέρνουν αναμνήσεις , απόμερες τύψεις που είχαν ξεχαστεί στον πυθμένα της σκέψης και αιωρούνται πια μεταξύ φαντασίας και νοητικής αφθαρσίας?
Η συστημική εναπόθεση εκρεμμοτήτων αυτά επιφέρει, αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη, σαν τα χρέη τα ανάρμοστα και τα δυσαναπλήρωτα κενά μιας αρρωστημένης οικονομίας. Μόνο που τα δανεικά είτε σε ψυχικό είτε σε ηθικό επίπεδο δεν πραγματέυονται ημέρες, ώρες, χρήματα, κόπο. Είναι αυτό που λέμε " όλα εδώ πληρώνονται", εδω η αρχή εδώ και το τέλος.
Οι απαντήσεις που παίρνω συνομιλώντας με τον εαυτό μου δε θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια εκ νέου διαφωνία περί τετελεσμένων γεγονότων και παλιών αμαρτημάτων. Πως άλλωστε να διαφωνήσεις με το ίδιο σου τον εαυτό όταν ήδη έχεις υποβάλει τον εαυτό σου στην διαδικασία της εκτίμησης των πεπραγμένων σου. Ανοησίες με λίγα λόγια έτσι απλά για να αλλάξεις ρεπερτόριο στην μουσική σου, στον τρόπο προσέγγισης του άλλου φύλου ή για να πραγματώσεις το συστημικό μαστ των πανταχού εποχών και ατομικών σου θινκ τανκ. "Πρέπει να μπεις σε ένα πρόγραμμα".
"Έχω μπει σε ένα πρόγραμμα" - "Θα ακολουθώ πια το πρόγραμμα"
Και ιδού πως η ευθεία η άτεμνη γίνεται ένας κύκλος τετρατμημένος,
σε τέσσερις εποχές εναλασσόμενων αοριστιών - ποτέ πια όπως τις αντιλαμβανόσουν παλιά - ποτέ πια με ειδικό βάρος - .

ΟΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΤΩΡΑ

Όλα συμβαίνουν τώρα, με διάρκεια ταλαντευόμενη, με υποσχέσεις περηφάνειας και αποτέλεσμα χρονοβόρων τετελεσμένων. Υποθήκες και δεδομένα τετελεσμένων. Και εκεί που έχεις φτάσει στα πρόθυρα σου ζητείται εσπευσμένως το υπερβατικό, το απώγειο, το μη εφήμερο.
Όλα συμβαίνουν τώρα, γιατί η ιστορία είναι γραφτό να λησμονιέται μέσα στους αιώνες των αιώνων, που καμιά περιγραφή και καμιά περιεκτικότητα σε περίληψη δεν μπορεί να διαγράψει την ταχύτητα που διέγραψε η αχτίδα του φωτός ενός άστρου που απέθανε 1 δις έτη πριν το κόκκινο χρώμα του θανάτου της διεγείρει την δικιά μας ίριδα.
Κατακλυσμιαία ντροπή για το χρόνο που πέρασε ανεκμετάλευτος , κι ενώ όσα συμβαίνουν , θα αλλάξουν την πορεία της ατομικότητας σε βαθμό ανούσιας διαπραγμάτευσης με τα χειραγωγούμενα πλήθη να τραντάζουν συθέμελα το συστημικό κατεστημένο.
Όλα συμβαίνουν τώρα , σε τροχειά δίχως απόκλιση , σε πορεία οδυνηρής σύγκρουσης.

Όλα συμβαίνουν τώρα
γύρε στο πλάι μου και μείνε
ο πιο περίλαμπρος φάρος
όπως παλιά που χτυπούσαν σειρήνες
μέσα σου με ειδικό βάρος.

ΚΑΤ' ΑΝΑΓΚΗ

Howl by Siopilaaponera BRMC - Howl [2006]


Διογκόνωντας την ασυνάρτητη σκέψη που τείνει προς το άπειρο, που φέρνει κύκλους ολόκληρη τη ζωή και αλοιώνει τα καρέ της υπερβατικής μνήμης - αυτής που νομίζεις πως είναι επινόηση των ονείρων αλλά με μπόλικα γραμάρια ντε-ζα-βου και μπόλικη ανάγκη για κατανόηση της πραγματικότητας. ..χμμ. εκεί κάπου στα πολύ βαριά χαράματα. Ο ιδρώτας που ξεχύνεται στο μαξιλάρι μου είναι αποτέλεσμα των βαθμών καύσης του μεταβολισμού κατά την περίοδο της νάρκης ... έτσι λένε ... όχι λοιπόν οι τύψεις, οι αναμνήσεις που ξεπροβάλουν μες στο σκοτάδι από εκέινο το άπειρο -που παραλύει σύγκορμο το κορμί σου και αφημένος στην ταλάντωση του χρόνου , την παραισθησιογόνα νάρκη ενός κοκτέιλ αναμνήσεων και ψευδαισθήσεων ????


Έρεβος στο σκοτεινό περίγυρο του δωματίου μου , λογοτεχνικός παροξυσμός από τη ζώνη του λυκόφωτος . Όταν η σιωπή αρχίζει και υπαγορεύει την ματαιότητα ορισμένων πραγμάτων, κάτι σαν την στιγμή της αλήθειας ή την ώρα του απολογισμού, ενίοτε και διαφόρων άλλων ερμηνειών σαν της προσδίδουμε αρκετό περίσευμα θάρρους και ειλικρίνειας .

Και πως να γίνω ποιο συγκεκριμένος ?? Η αοριστία που ξεπροβάλει στα λόγια μου, στο βλέμμα μου , στο πνευμα μου, στην ύπαρξή μου είναι αυτό που δεν μπορείς να κατανοησείς , κι αν δεν μπορείς εσύ μην διαθέτεις αλόγιστα το χρόνο σου θορρώντας με γυμνό να κοιτώ το ταβάνι , απόμακρος κι ασάλευτος, μες στον ιδρώτα ... και δεν είναι στιγμή κατάλληλη να ζητάς χαμόγελα !!

Χρειάζομαι χρόνο για τον εαυτό μου. Όσο αφήνω την ρουτίνα να με καταπιάνει, να με παραλύει από τη σκέψη , τόσο νομίζω πως αρχίζω και χάνω τον εαυτό μου. Και για ποια συλλογικότητα μιλάμε ? Δεν μπορώ να συνυπάρξω με κάποιον που δεν αντιλαμβάνεται τη μαιότητα αλλά ακόμα και όταν δήθεν πιστεύει στην ανυπαρξία του όλου νοήματος .. πως στο κέρατο καρφώνεις το τάιμτέιμπλ πιο πάνω από το χρονοδιακόπτη της αφαίρεσης ??

Δεν μπορείς να καταλάβεις , πως ο χρόνος παραλύει

Με διχάζει, με τυλίγει.

Και κυκλώνει τη ζωή μου κάποια βράδια

με ιδρώνει, με ξεπλένει , με διαλύει

Έρεβος η καταχνιά μου αυτό το βράδυ

που ματαίως αγνοεί την λογική μου

Και ο χρόνος έχει πιάσει κατηφόρα

αλωνίζει κι αγνοεί την ύπαρξή μου

Όσο αρχίζω να υπάρχω – ματαιώνω

κι αγνοώντας , συνεχίζω τη ζωή μου

Μα ο χρόνος έχει πιάσει κατηφόρα

αλωνίζει κάθε γύμνια στη ψυχή μου.

ΣΙΩΠΗΛΑ ΑΠΟΝΕΡΑ - ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Είναι το δεύτερο μέρος της σιωπής των απόνερων. Κάτι που θέλησα να ανακαλύψω όχι απλά
και τυχαία ένα απόβραδο του Ιουλίου σαν και το σημερινό , αλλά περισσότερο, σαν την απτή απόδειξη την συνομιλίας με τον εαυτό μου όπως έχω πει και στο παρελθόν " τις νοσταλγικές στιγμές της δικιάς μας αγρύπνιας". Αταξινόμητα και ασυνάρτητα , ημερολογιακώς σκοταδιστικά, αποφθέγματα της συνήθειας και της ανεξάντλητης καταχνιάς. Ο "ελάχιστος εαυτός " του Θανάση έπρεπε να έχει γραφτεί από εμένα , συνειδητοποιώ το απόγευμα του Σαββάτου, όχι γιατί ζηλέυω το ποιόν του μουσικοσυνθέτη αλλά επειδή πιστεύω ακράδαντα στην καλλιτεχνική ταυτότητα της μοναξιάς και της ατομικής συνεύρεσης με το εγώ. Τέρμα πια τα κλισέ σχήματα λόγου - της αμετροποίησης ή υπερμετροποίησης , των δυσνόητων αναληθειών - Στο όλον πνεύμα που παραδίδω και θα εξακολουθήσω να στοχοποιώ ως το πραγματικό μου ιδεατό - ως φόρος τιμής στον ελάχιστο εαυτό μου - στο ελάχιστο τίποτά μου - το ανύπαρκτό μου στερέωμα.

ΕΝΑ ΜΕ ΤΟ ΚΕΝΟ

Τους ξένους τοίχους, τα ξένα έπιπλα,
τα ξένα θραύσματα, τα ξένα ...άυλα ΔΕΣ
Δες για ποιους κόπους, ποιες θυσίες,
ποιες λατρείες και ποιονών προσμονές ?

Σε αυτόν το δρόμο που επιλέγω αυτό το βράδυ
για να διαβώ
Ίσως και να 'χει μείνει χρόνος λιγοστός να σκεφτώ
Μα δεν υπάρχει ουσία-μία,
μόνο πικρία οι άλλες αναβολές
Γιατί στο βάθος απ'το τούνελ της ζωής
κρύβομαι εγώ και το χθες

Ειν' η καμμία, η άλλη μία η "ίσως η μία"
και το μικρό μου αυτό.
Δες τες , στο μαύρο , χρώμα σκοτάδι
τις τυφλές μέρες, ποδοπατάνε το φως
Δες τις φοβέρες - παντού σκόρπια
και 'γω να έμενα ένας ικέτης πιστός ?

Δεν είν' η ζήλεια, ούτε ένα κρίμα αποθημένων
έστω συμβολικό
Ψέμμα θα πω, μα όχι αιτία ούτε πια
ούτε φόβος , για το μισό μου εαυτό.

Γιατί είμαι άνθρωπος που ένα είναι με το κενό.
Γιατί είμαι η στάχτη μου,
που απλώνεται - σκόρπίζεται
σ' ότι έμεινε εδώ.

Σ' ότι έμεινε εδώ...
Σ' ότι έμεινε ... εδώ
Σ' ότι θύμιζε εδώ

Γιατί είμαι η στάχτη μου
που απλώνεται
...σκορπίζεται
στο πάτωμα
στο πάπλωμα
αιώνια .... οι μέρες μου
σ κ ο ρ π ί ζ ε τ α ι

ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΜΕΝΑ

Λύσε το γρίφο μου κι έλα κοντά σε μένα
δεν μας κοιτάει κανείς
και δεν μας λέει κουβέντα
Εστω οι ταπεινοί έστω και οι φυγάδες
ολονυκτίς μαζί πίσω απ'τις χαραμάδες
μεσα σε ιερή σιωπή
Κι ο δρόμος με βοή
σπαράζει μανιασμένα
σαν το μικρό παιδί
σαν το κακό σκυλί


Εκεί κάτω από την Ακρόπολη , οι μανιασμένες συχνότητες των
προγόνων ξυπνάνε τα ένστικτα. Τραγουδάνε στις σιωπές ,
διεγείρουν τους λοβούς της συνείδησης τραβόντας από το σβέρκο
τον ξεχασμένο εαυτό μας. Τον καλούνε να πιεί το βραδινό καφέ
πλάι μας , να ξαγρυπνήσει κοντά μας .
Εγώ και ο εαυτός μου δεν ανήκουμε στην ίδια οικογένεια , μας συνδέουν
όμως τα κοινά των πεπραγμένων μας , των αμαρτωλων μας σκέψεων και
των νοσταλγικών μας αναμνήσεων . Τότε που κάναμε ώρες αιώνιες παρέα
στην παγωμένη σοφίτα έχοντας αντίκρι μας τον Παρθενώνα, τα φώτα
του Λυκαβητού και της μακρόσυρτες βοές της πόλης ,έτσι όπως αντηχούσαν
στα αυτιά μας τις νύχτες που καπνίζαμε στην ταράτσα , αγέρωχοι στο χάος
της τόσο μαζικοποιημένης αλλά και τόσο απομονωμένης πόλης.
Ποτέ δε σε πίστεψα όταν μου έλεγες για εκείνα τα ωραία που θα ρθουν , για
όλα όσα δεν προλάβαμε στο άνθος της νιότης μας να γευτούμε , και
πάντα ο χείμαρρος των συνειρμών σου με γλυκονανούριζε εκείνες τις υπέροχες
μοναχικές χαραυγές , με μουσική και φιλοσοφία, ενίοτε λίγη ποίηση και αλκοόλ.
Δεν έχεις αλλάξει και πολύ από τότε. Η γραβάτα της δουλειάς με κανει να
αισθάνομαι λίγο άβολα , μα σου υπόσχομαι πως θα πιούμε το πρωινό μας καφέ
ντυμένοι σαν κανονικοί άνθρωποι , μόλις ντυθώ το καθημερινό μου τζιν, το μαύρο
μου Τι Σερτ . Τι λες για μια βόλτα με τη μηχανή κάτω απ' την Ακρόπολη ??

ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ

ΦΙλησυχο μπορείς να θεωρείς
τον άδειο εαυτό σου στο κρεβάτι,
σαν στέκεσαι στα πόδια σου ,μουγγός,
εμπρός απ' τον καθρέφτη ,
στο περβάζι.
Κι αν αύριο ξυρίσεις το μαλλί
κι αν σβήσεις κάθε ένα σου σημάδι
που κάποιος από τους οξυδερκείς
θα φέρει μες στη μνήμη του τον ίδιο
αλήθεια πως μπορείς να προβληθείς
και με ποιο σου διακαίωμα στο πλήθος ?
Να έχεις στο σαλόνι το κουτί
τα πρέπει σου δεν είναι εκ φύσεως ίδια
εφόσον σου φανούν επιεικείς
με κάλπικα διαμάντια και στολίδια
Αντίπερα της όχθης που διαβείς
οι μνήμες σου για πάντα περιμένουν
κι αν πράγματι μπορείς - να μοιραστείς.
- αγνότητα, σε όλα όσα συμβαίνουν.

Ανήκω στη γενιά των άμαχων
των ψόφιων νοσταλγών και των κομπάρσων
Μα σήμαναν καμπάνες από χθες
ξεκούφαναν τα πρέπει των γιγάντων.
Κι αν αύριο μου φιμώσεις τη φωνή
Κι αν στρέψεις εναντίον την πλεκτάνη
Που κάποιος από τους διαπρεπείς
θα φέρει μες στη μνήμη του τον ίδιο
Μπορω πια να βουτήξω στο νερό
το βούρκο μου να ξαναδιασχίσω
Θα έχω στο σαλόνι το κερί
και τη μυσταγωγία απ' τη σελήνη
τα όπλα μου κρυμμένα στη φωνή
που μέσα μου σπαράζει για γαλήνη.

ΣΥΝΟΡΑ

Δείξε μου τον τρόπο, μπρος στο κτήνος
της μιζέριας να φωναξω
Πως μέσα στη λάσπη του χειμώνα της
ποτέ να μη λιμνάσω
Σε ποια γη στεκόμαστε όρθιοι
- τη λασπερή και τη βραχώδη -
Θέλουμε , νεκροί, να λιώσουμε
περίφανοι μέσα στο χιόνι.
Ατελούς προφίλ - ανδροειδή
κατηγοράμε ηλεκτρόδια
Πως μπορεί η ψυχή κι η ομορφιά
να φέρνει βόλτες σε καλώδια (?)
Ρίξτε τις ρυμούλκες της ζωής
σε μια ξέρα απλωμένη
Να μην είναι πια τόσο δειλή
και τόσο απομονομένη

Δίχως χέρια και πόδια
Μόνο ψεύτικα λόγια
Με ζωή μιας πτυχής
Σε ποια γη να σταθείς (?)

Να' χα μόνο εσένα
και φτερά μαζεμένα
Να φωνάξω στο φως
Ίσως είναι καιρός ...


Α.ΓΚ.
7/11/2010