foto: Κώστας Πλιάτσικας
Νιώθω το γέλιο σου
πάνω στο χώμα
της γλάστρας που ο ήλιος
τα άνθη μαραίνει
Στο γκρίζο καπνό
των τσιγάρων που σβήνω
στον οίνο που οσμεί
το μικρό μου σαλόνι
Στους τοίχους
που κάδρα δεν έχουν, απλώνει
διχάζει το νου μου,
τα πρέπει,
το εγώ μου
Πλανιέται στον ύπνο μου
αλείφει το ποιον μου
νοθεί κάθε σκέψη
χλευάζει το βιος μου
Πτυχή αλλοπρόσαλλη
κι άγρια ανέμη
Του χρόνου ο κοχλίας
σε φέρνει,
σε παίρνει.
Με διώκει ένα πάθος
αλόγιστο λάθος
ν' ασθμαίνεις κοντά μου
απομονωμένη.
28.02.09
2 σχόλια:
Moυ άρεσε η "Ανέμη" σου φίλε μου. Καλοδουλεμένος ο στίχος, ξέρεις να πλάθεις και κυρίως ξέρεις καλά ελληνικά που αναδεικνύουν την ομορφιά της γλώσσας αλλά και του ποιήματος, αφού το ένα τροφοδορεί τό άλλο. Να σου αφήσω κι ένα δικό μου στίχο που νομίζω ότι σε αφορά:
"Δεν πειράζει που ήταν όνειρο.
Σε καλό δρόμο βρισκόμαστε"...
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε μου. όσον αφορά τα Ελληνικά μου
επιφυλάσσομαι.
Δημοσίευση σχολίου