Ζήσαμε τόσα ανύποπτα
κι άλλα τόσα μένουν
να λογιστούν τα αλόγιστα
μιας ζωής σαν φεύγουν
Απ' της στιγμής συθέμελα
που η θύμησή τους μένει
όσα λίγα που πόνεσαν
και μνημονεύσαν λίγα
οι ποθητές για να 'ρθουνε
εξίσου πια φοβέρες
στο πιόμα μας φαντάζουνε
μονάχες τους πολέμιες.
Στον ξύπνιο μας φαντάσματα
στη χάση μας πιο ξένες
Μονάχα σαν μεθύσουμε
ένστικτα που κοιμούνται
τη σκέψη ν' αναστήσουνε
βίο και ποθημένα
ειδ' άλλως ν' απομείνουνε
γλυκά ονειρικά μας
πονοκεφάλων ξαγρυπνιές
νηφάλια λογικά μας.
28.03.09
6 σχόλια:
ξέρεις,
μου αρέσει πολύ
το ρετρό στυλ κάποιων
στίχων σου...
με μεταφέρει σε μια εποχή
αθωότητας που τη νοσταλγώ
συχνά
σε φιλώ
καλημέρα
ωραία, ωραία …
πάντως δεν με ενοχλούν τα φαντάσματα όπως θα έχεις καταλάβει…
ίσα ,ίσα , χεριάζετε που και που ένα ανήσυχο πνεύμα ...
Αρκεί να μη γινόμαστε σκλάβοι της ανησυχίας μας. Όποια κι αν είναι αυτή.
oui.
δεν είμαστε για τέτοια
αλλά και αυτές, οι ανησυχίες, βρίσκουν πολλούς να δεσπόζουν...
:)
οκ οκ το ομολογώ
Ανησυχώ και παραστρατώ
και ποτέ ποτέ δεν
είναι αρκετό
:-) ΛΟΛ ΚΑΙ ΞΕΛΟΛ
δε .. τίποτα… ώσπου να δεις το τέρας με μπικίνι στην παραλία είναι…:D
ευχαριστώ...
όμορφη σκέψη .
:)
Δημοσίευση σχολίου