Κάτι που σπάει μες στης ηχώς τη χροια
Φτάνει άλλο τόσο χολή και βενζινη
Υποσυνείδητα δειλός
μα η κραυγή
κάθε κλοιό περιγελά μεσα στη φρίκη
Είναι δικιά μου η οργή και η χαρά
Ο ανασασμός που τυρανάει
την κατάντια
Θάρρώ μας μάγεψαν
σαν ήμασταν παιδιά
Μισή απέμεινε
η κάθε μας ανάσα.
07-07-08
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου