Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009

ΜΑΚΡΙΝΟ

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2009




Δε θα το ξέρεις ,πιθανόν
πως κάποιος πάντα θα σε σκέφτεται
και θα περνά τις φυλακές
όποιες και να ναι αυτές,
με σένανε
Παραμυθένιες αγκαλιές
στο βλέμμα σου
κι ας μην έρθουνε
Όλα αντίστροφα μετρούν.
Το παρελθόν που δε σε έζησε.

Για να περνάνε οι ώρες
για να κυλάει ο χρόνος
Και ας καλό δεν κάνει
Κι αν νιώθω τόσο μόνος

Είμαι εδώ προς το παρόν
να γράφω ότι δε διαβάζεται
Που θα καεί με τον καιρό
Μα η ελπίδα μου δε χάνεται


όλα αντίστροφα μετρούν
Και το χρειάζομαι, το αισθάνομαι
Σε ένα ψέμα ακροβατώ
Καιρό πολύ να σε φαντάζομαι

Για να περνάν οι ώρες
για να κυλάει ο χρόνος
και ας καλό δεν κάνει
Κι ας νιώθω τόσο μόνος.

06-08-06

10 σχόλια:

Τάσος είπε...

Η εσωτερική αναζήτηση, σχεδόν πάντα μας οδηγεί σε ένα κύκλο φάσεων και αντιφάσεων.Είναι το άσπρο και το μαύρο, τα θέλω και τα πρέπει, ο καλός και ο κακός μας εαυτός και τόσα άλλα που βγαίνουν στην επιφάνεια.Το θέμα είναι όμως ότι όσο και αν δεν καταλήγουμε πουθενά, η αναζήτηση αυτή μας έχει ταξιδέψει συναρπαστικά και αυτό είναι που αξίζει.Καλή συνέχεια

Ανώνυμος είπε...

Ωραίο πράγμα να έχεις καρδιά που αγαπά, που γελά, που πονάει, που θυμάται. Και ας καλό δεν κάνει...

Ανώνυμος είπε...

"και θα περνά τις φυλακές, όποιες και να ναι αυτές..." πολύ ωραία σκέψη.
αν είναι να γράφεις τόσο ωραία, ας είσαι πάντα μόνος...
μόνοι είμαστε όλοι
μέσα στα όνειρά μας ζούμε την ζωή
την διαδυκή τελικά...
καλημέρα

Siopila Aponera είπε...

Ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Να φαντάζεσαι φίλε μου

και να στήνεις ονείρατα

για ν' ανταμώσεις στο μέλλον

ό,τι σε περιμένει...

Όμορφη η ποίησή σου

Καλώς βρεθήκαμε!...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ.ΙΣΩΣ Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ.ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ.

Φαίδρα Φις είπε...

περίεργη γραφή...
σαν τραγούδι

ταραγμένη και ήρεμη
εσωτερική σίγουρα

αν καταφέρουμε και εισχωρήσουμε
απαλά στα δικά μας άβατα...
τότε ίσως αποδειχτούν
μυστηριακά και ζωογόνα...

καλησπέρα

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Ό,τι δημιουργούμε φίλε μου, κι ότι αγαπήσαμε ή αγαπάμε είναι κομάτια του εαυτού μας που μας βοηθάνε στο όχι και τόσο μεγάλο ταξίδι της ζωής. Όσες ξέρες κι αν βρούμε ξεκινάμε πάλι απ' την αρχή, γιατί το ταξίδι είναι σύντομο αλλά μαγικό. Γράφεις όμορφα. Αν πιστέψεις πράγματι πως γράφεις δίχως να περιμένεις κάτι, τότε ίσως και να φθάσεις ψηλά

Ανορθόδοξος είπε...

Πολύ καλό και σιγκινητικό ποίημα.

Καλώς σε βρήκα!

Siopila Aponera είπε...

Σας ευχαριστώ όλους!