ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Με γνώρισε και ας πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία μας συνάντηση.

Ετούτος ο χειμώνας πέρασε γρήγορα και αν ακόμα πιστεύω πως η κάθε εποχή είναι ένας κύκλος από μόνη της αυτό δεν επαυξάνει την συνήθη αντίληψή μου για το χαμένο χρόνο, τα λάθη του χτες και την ματαιοδοξία της απόστασης.
Δεν ξέρω τι προκαλεί πλέον μεγαλύτερη φθορά
η χιλιομετρική ή η πνευματική απόσταση
Το ποθητό ή το ανεκτίμητο κεκτημένο
Η μετριοπάθεια ή η απάθεια
Ο έρωτας ή η έλλειψη ποθούμενου πάθους
Λόγια μεγάλα ή απλά λόγια
Η ζωή που περνά η ζωή που πίσω της χάνεται

Οι αμπελοφιλοσοφίες του χθες συναντούν το ανένταχτο παρόν και
ύστερα χάνονται στη καθημερινή ανάλωση της ίδιας προσδοκίας του αύριο

Και αυτό που μένει είναι οι λέξεις
Ονειροπόλος
Ναι γιατί η λέξη αυτή τρομάζει
Φρίκη το καθετί που δε σε εντάσσει στον κύκλο των βαρετών συναναστροφών σου
Φρίκη και η κάθε πραγματικότητα που ποθείς να λοξοδρομήσει.
Και έτσι λατρεύουμε την κάθε εποχή
το κάθε πρωινό ξημέρωμα
τη μυρωδιά του καλοκαιριού που έρχεται

Και δεν τόλμησα να αναφέρω το δεδομένο του χαθήκαμε
ή που χάθηκες
ή που χάθηκα
Οι τυπικές κουβέντες μιας τυχαίας συνάντησης που σκέφτεσαι στην ανάπαυλα της ημέρας
Και ποιος ο λόγος να αναφέρεις ότι παρέμεινες ο ίδιος
γιατί λατρεύεις ακόμα τα T-shirt με τις περίεργες στάμπες ;
γιατί πιστεύει ακόμη ότι ...ψήλωσες ;

Περήφανα τα περασμένα
κι δύστυχα όσα άλλαξαν
πιο τυχερά τα όνειρα
στη σκέψη , στο στερέωμα
καλοκαιριάζουν κ' οι ενοχές
κι οι έγνοιες
με ήλιο
με θάλασσα
ή με καφέ στη βεράντα
με θέα το ξημέρωμα.

ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ

Πες πως δεν το θες

να με βρεις εναντίον σου πάλι

Χάδια μ' ενοχές

που ξεπλένουν την άδικη μοίρα

Κι ας με ξέχασες

Κι ας μ' αγνόησες

Κι ας άλλαξες

Πες μου, θες δε θες,

αν σηκώσεις την πέτρα

θα με βρεις να στέκω

από κάτω ;

Τώρα ότι κι αν λες

πως αλλάζω

μέρα τη μέρα

Κι ας με ξέχασες

Κι ας μ'αγνόησες

Κι ας προχώρησες

Δες το, όπως θες

Να παρατηρώ το κόσμο

από πάνω

ή μονάχα ευχές

πως θα έρθω μια μέρα

Για πάντα

Κι ας δεν ξέχασα

Κι ας δεν σ' αγνόησα

Κι ας μην άλλαξα

Κι ας δεν προχώρησα.

1982

Τι απίστευτος ο τίτλος του νέου δίσκου των Κόρε Ύδρο....

Όλη η αλήθεια για τη γενιά του '78

Ακούω ξανά και ξανά το "άτιτλο"

Χιλιάδες αναμνήσεις

Τι μελωδία

Τόσο σύντομη , μια σκουληκότρυπα στο χρόνο

Και η θέα της Κέρκυρας στην παραλία το ηλιοβασίλεμα,

εικόνες από το χθες μαγικές σαν παραμύθι

Μετά σπίτι

Κατεβάζω το κιτρινισμένο κουτί από αθλητικά παπούτσια

της περασμένης δεκαετίας

Φωτογραφίες

Ο εαυτός μου

εκείνοι και εκείνες

συμμαθητές

παρελάσεις

θεατρική παράσταση

κολυμβητήριο

γενέθλια

η μητέρα και ο πατέρας

Εποχές λησμονημένες

Μιαν άλλη ιστορία

Κλείνω τα 27

βλέπω πια πιο μακριά

Τα πάντα είναι εφήμερα

Και οι ανατροπές

διαβολικές

Με φτύσανε στο πρόσωπο ...

1982

Πρωτομαγιά στην επαρχία

Τον είδα τέτοιες μέρες να μισεί τον κόσμο όλονα κι επιδοκίμασα το σθένος του παρήγορα . . .

Γύρισε όλη την πόλη σήμερα. Με αντιφρονούντες των παθών κι βαρελόφρονες των ουδετέρων.
Κοινωνικά ο εφήμερα παράδοξος
Ατομικά, ο επιπόλαια ατάραχος.

Τι ειρωνεία σκέφτηκα.

Επιτάφιοι, αγιασμοί, μέγα Ανάσταση
κι η πρώτη του Μάη των λιγοστών η αγανάκτηση
χυμοί ανάμεικτοι
κι άνθρωποι πάρεργα
στων λυσσαλέων αποκρύφων τους τα εμπόδια
ξεμπροστιάζονται ανέμελα
με γέλια αυτοσαρκάζονται κι υπάρχουνε.
Καφές στην παραλία και σχόλια που ο καθένα μπορεί ν' αντέξει
στεφάνια και ποδήλατα στην πλατεία , εκδρομικές ανησυχίες και
περιέργεια ... ,για τη ζωή των άλλων, μέσα από
υψηλής ευκρίνειας πια τηλέκουτα.

Τέλος της μέρας κι έπαψα να τα σκέφτομαι
γιατί θα αρχίσω και 'γω να μισώ τον κόσμο όλονα
Παρατηρώ το τελευταίο ζεύγος κόκκινα αυγά στο τραπέζι
Χτυπώ μύτη με μύτη , πάτο με πάτο
και τα δύο έσπασαν
Μία ανάμνηση από το τελευταίο στεφάνι που έντυσα
κι έχουν περάσει χρόνια . . .