Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

ΚΑΤ' ΑΝΑΓΚΗ

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011
Howl by Siopilaaponera BRMC - Howl [2006]


Διογκόνωντας την ασυνάρτητη σκέψη που τείνει προς το άπειρο, που φέρνει κύκλους ολόκληρη τη ζωή και αλοιώνει τα καρέ της υπερβατικής μνήμης - αυτής που νομίζεις πως είναι επινόηση των ονείρων αλλά με μπόλικα γραμάρια ντε-ζα-βου και μπόλικη ανάγκη για κατανόηση της πραγματικότητας. ..χμμ. εκεί κάπου στα πολύ βαριά χαράματα. Ο ιδρώτας που ξεχύνεται στο μαξιλάρι μου είναι αποτέλεσμα των βαθμών καύσης του μεταβολισμού κατά την περίοδο της νάρκης ... έτσι λένε ... όχι λοιπόν οι τύψεις, οι αναμνήσεις που ξεπροβάλουν μες στο σκοτάδι από εκέινο το άπειρο -που παραλύει σύγκορμο το κορμί σου και αφημένος στην ταλάντωση του χρόνου , την παραισθησιογόνα νάρκη ενός κοκτέιλ αναμνήσεων και ψευδαισθήσεων ????


Έρεβος στο σκοτεινό περίγυρο του δωματίου μου , λογοτεχνικός παροξυσμός από τη ζώνη του λυκόφωτος . Όταν η σιωπή αρχίζει και υπαγορεύει την ματαιότητα ορισμένων πραγμάτων, κάτι σαν την στιγμή της αλήθειας ή την ώρα του απολογισμού, ενίοτε και διαφόρων άλλων ερμηνειών σαν της προσδίδουμε αρκετό περίσευμα θάρρους και ειλικρίνειας .

Και πως να γίνω ποιο συγκεκριμένος ?? Η αοριστία που ξεπροβάλει στα λόγια μου, στο βλέμμα μου , στο πνευμα μου, στην ύπαρξή μου είναι αυτό που δεν μπορείς να κατανοησείς , κι αν δεν μπορείς εσύ μην διαθέτεις αλόγιστα το χρόνο σου θορρώντας με γυμνό να κοιτώ το ταβάνι , απόμακρος κι ασάλευτος, μες στον ιδρώτα ... και δεν είναι στιγμή κατάλληλη να ζητάς χαμόγελα !!

Χρειάζομαι χρόνο για τον εαυτό μου. Όσο αφήνω την ρουτίνα να με καταπιάνει, να με παραλύει από τη σκέψη , τόσο νομίζω πως αρχίζω και χάνω τον εαυτό μου. Και για ποια συλλογικότητα μιλάμε ? Δεν μπορώ να συνυπάρξω με κάποιον που δεν αντιλαμβάνεται τη μαιότητα αλλά ακόμα και όταν δήθεν πιστεύει στην ανυπαρξία του όλου νοήματος .. πως στο κέρατο καρφώνεις το τάιμτέιμπλ πιο πάνω από το χρονοδιακόπτη της αφαίρεσης ??



Δεν μπορείς να καταλάβεις , πως ο χρόνος παραλύει

Με διχάζει, με τυλίγει.

Και κυκλώνει τη ζωή μου κάποια βράδια

με ιδρώνει, με ξεπλένει , με διαλύει


Έρεβος η καταχνιά μου αυτό το βράδυ

που ματαίως αγνοεί την λογική μου

Και ο χρόνος έχει πιάσει κατηφόρα

αλωνίζει κι αγνοεί την ύπαρξή μου


Όσο αρχίζω να υπάρχω – ματαιώνω

κι αγνοώντας , συνεχίζω τη ζωή μου

Μα ο χρόνος έχει πιάσει κατηφόρα

αλωνίζει κάθε γύμνια στη ψυχή μου.

ΣΙΩΠΗΛΑ ΑΠΟΝΕΡΑ - ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Είναι το δεύτερο μέρος της σιωπής των απόνερων. Κάτι που θέλησα να ανακαλύψω όχι απλά
και τυχαία ένα απόβραδο του Ιουλίου σαν και το σημερινό , αλλά περισσότερο, σαν την απτή απόδειξη την συνομιλίας με τον εαυτό μου όπως έχω πει και στο παρελθόν " τις νοσταλγικές στιγμές της δικιάς μας αγρύπνιας". Αταξινόμητα και ασυνάρτητα , ημερολογιακώς σκοταδιστικά, αποφθέγματα της συνήθειας και της ανεξάντλητης καταχνιάς. Ο "ελάχιστος εαυτός " του Θανάση έπρεπε να έχει γραφτεί από εμένα , συνειδητοποιώ το απόγευμα του Σαββάτου, όχι γιατί ζηλέυω το ποιόν του μουσικοσυνθέτη αλλά επειδή πιστεύω ακράδαντα στην καλλιτεχνική ταυτότητα της μοναξιάς και της ατομικής συνεύρεσης με το εγώ. Τέρμα πια τα κλισέ σχήματα λόγου - της αμετροποίησης ή υπερμετροποίησης , των δυσνόητων αναληθειών - Στο όλον πνεύμα που παραδίδω και θα εξακολουθήσω να στοχοποιώ ως το πραγματικό μου ιδεατό - ως φόρος τιμής στον ελάχιστο εαυτό μου - στο ελάχιστο τίποτά μου - το ανύπαρκτό μου στερέωμα.