ΛΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ

Αν σώζονται τα υπέρμαχα στα επίκαιρα των άλλων

με ρώτησες ξανά εχθές και σιώπησα

λες και δεν ήξερες ... τα σίγουρα, το πάθος

φέρνουν τα πάνω - κάτω.

Αν έλκει αυτό τα αδύνατα στην ίριδα του χάους

και τέμνει το σκοτάδι σου

και διώχνει την αλήθεια

λες και δεν ήξερες ... μάτια καρμπόν

θα ναι για πάντα ίδια

Αν κλείνει το παρόν με αν

και μένουνε ερμητικά κλειστά

όσα γλυκά μου γνέφεις

λες και δεν ήξερες ... το παν

μπροστά σου δεν το έχεις.

ΑΠΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ

Έλειψα καιρό. Εκεί στο πίσω τραπεζάκι στην Πανόρμου να κοιτώ τον δρόμο, την κίνηση, να χάνομαι αποσβολωμένος στις ρόδες των αυτοκινήτων που τρέχουν την μνήμη , που στροβιλίζουν το κενό και με στέλνουν να αντικρίζω το Ιόνιο.
Ξυπνάω πάλι σ' εκείνο το αποθηκάκι στην αυλή του σπιτιού σου, του δικού μου κάποτε και έχω ξεχάσει τη φωνή σου, αλλά όχι το γέλιο σου. Και γελάω ακόμα με τη κηδεία της γάτας σου, πόσο είχες πονέσει , σαν μικρό παιδάκι . . . και μετά έφυγα . . . δίχως αντίο .
Και δεν έδωσες σημάδια ανταπόκρισης , δέκα χρόνια μετά . Ήθελα μόνο να ακούσω τη φωνή σου ώστε να συντροφεύει τα ημιτελή όνειρά μου.
Τώρα μπορείς να με δεις . Όποια στιγμή εσύ το θες. Αυτή την μέθοδο επέλεξα , την κομπλεξική και απροσδιόριστη, την μπλαζέ και υποκριτική . Τεχνολογία και παράθυρα, ψηφιακές εικόνες . Έστω μόνο για να σου θυμίσω κι ας μη λάβω απάντηση. Το ξέρεις πως ποτέ δεν ξεπέρασα την αδιάκριτη παρουσία των γατιών σου ? Αισθάνομαι ακόμα το τρέμολο της παχυλής κοιλίας τους.
Και συ κυρά μου που με κοιτάς με μάτια απορημένα. Που να ξερες που ταξιδεύω τέτοια απογεύματα . . .