ΤΕΛΟΣ

Η τελευταία η στεναχώρια είναι τέλος
για ένα δάκρυ χωρίς νόημα, να προσδίδει
αμνηστία παρακμής, όταν φρενάρει
και να νιώθω να παγώνει από ευθύνη.

Σμήνος τύψεις, ενοχές κυνηγημένων
πλάνων, δέος οργίων να πλανιώνται
με οδύνη. Κάτι βλέπω μες στο πρόσωπο
ν' αλλάζει.
Τέλος είναι όταν χάνομαι σ' εκείνη.

ΔΡΟΜΟΣ

Κυλάω στη μέση αυτού του δρόμου
του ολισθηρού
της στροφής
της καρμανιόλας
κι αν όλα φαντάζουν όμορφα
από το παράθυρο
από το ράδιο
από την ένταση
είναι γιατί οι κακές και οι καλές νύχτες
με συνοδεύουν σε δικά σου
σταυροδρόμια.

ΘΥΜΙΣΕ ΜΟΥ

αυτό το Φθινόπωρο τη μουσική που πεθύμησα να ακούσω,

κι ας στάζει μελαγχολικές σκέψεις από παλιά Φθινοπωρινά πρωτοβρόχια ,

σε άλλες εποχές και άλλους τόπους . Και μοιάζουν οι νέες εξελίξεις τόσο αδιάφορα κενές που μόνο η οσμή από τα νερά που ξεχειλίζουν στον υπόνομο να μου θυμίζουν

εκέινο το πρωινό που λάσπωσα τα παπούτσια μου μέσα τους , αμήχανα κι απροσάρμοστα στο καιρό που διώχνει σιγά σιγα καλοκαιρινές αναμνήσεις , κι εσύ εκνευριστικά με περιγέλασες ,

σαν πάλι εκέινη τη φορά που . . .


Καλό Χειμώνα!!!

Μ Ο Ρ Α

Γεννιέμαι και φέυγω
με λέξεις πλασμένες
σε ύπνο βαθύ ,
σε απόκρυφο χώμα
στα σπάχνα να δέρνουν,
να καίνε το σώμα
με εικόνες και μνήμες
που φέρνουν εσένα
Για όσο με πνίγει
η άυλη εικόνα
που στήνει τα σκιάχτρα
στα λήθαργα μάτια
που έχει για ταίρι
δικό σου κανόνα
δικών σου ονείρων
τα ηθελημένα
ξανά θα ξυπνώ
στον θολό πυθμένα
στην βράση που σπέρνει
μια ολέθρια μόρα.

4.08.09

ΣΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ ΤΗΝ ΚΡΕΜΑΓΙΕΡΑ

Στον επιζήσαντα από τον αιώνιο μόχθο. Τρίτη κουκέτα από το βάθος.
Μόνο το στρώμα και ο αέρας από τον μουχλιασμένο ανεμιστήρα φροντίζει
την μόνιμη μνεία του προηγούμενου κατοικήσαντα. Οι φυλακές των αστεριών
είναι πάντα τόσο μονόχνωτες και κρύβουν ένα παλιό μυστικό στα σπλάχνα τους.
Μόνο όσοι έζησαν από κοντά τη λάμψη τους ξέρουν να διηγηθούν την πιο πικρή ιστορία. Πιο αληθινή από τα περίτρανα δειλινά των άσημων φεγγαριώνκαι πιο ζωώδη από το περιτύλιγμα κάποιας φαρμακωμένης τουρίστριας.


Η κρεμαγιέρα της εσχάτης

χτυπά στα σπλάχνα μου το δέος

Του μόχθου ο βιός

μιας αυταπάτης

μες στο περίτρανο το θέρος

σε πενιχρών ηθών

και λάθη

σε κοινωνούς

της κατωτάτης



Περάστε κόσμε, για ξαπλώστε!

με παρρησία κοσμιότατη


Μας τριγυρίζουνε κουνάβια

μα η αντιρρησία

ανυπόστατη.

ΚΟΜΠΡΕΣΕΡ

Είμαι ο γυμνός μάρτυρας στο προσκεφάλι σου, αυτή τη τελευταία νύχτα
της αλλόκοτης έμπνευσης. Κάτω από το φως της μπαλκονόπορτας το βλέμμα
σταυρώνει τα πρώτα έντομα που ξεπροβάλλουν στο κατώφλι της και χάνονται
στην ομίχλη των τσιγάρων . Ο ιδρώτας που στάζει στο μαξιλάρι παγώνει τη σήψη της σιωπής , κοιτάζω πάλι το ξέφωτο , δεν βρίσκεσαι εκεί να τυλίξεις το κορμί σου γύρω από τις κουρτίνες παρά μόνο η ονειρώδης φαντασία σε πλάθει , σε στύβει, σε αφομοιώνει στην όψη ενός πήλινου σταχτοδοχείου.

Ξυπνώ στο άκουσμα ενός κομπρεσέρ, στη σκόνη που γέμισε το μικρό μου δωμάτιο από τα ερείπια του διπλανού μπαλκονιού που θυμίζουν εργοτάξιο. Την άλλη φορά που θα γκρεμίσετε το σαλόνι σας ας με ειδοποιήσετε κύριε γείτονα. Καλό Καλοκαίρι

Ο ΑΛΛΟΣ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ

Έρπει η ζωή τα βήματά της σε ένα ταβάνι που βράζει από ευχές μέσα σε κιτρινωπό άσπρο σαν διάδρομος που διαστέλλεται και οδηγεί σε γλυκό λήθαργο και μετά
συστέλλεται και παγώνει από κενό , την στιγμή που σε ακούω να ξεφυσάς με
περίσσια μανία την ανία και τρεμοπαίζεις τα βλέφαρα. Περιμένεις να ακούσεις
την άλλη φωνή , που ποτέ δεν έρχεται παρά μόνο χειρονομίες γλυκανάλατες της στιγμής ίσα ίσα που φτάνουν να τονώσουν το πρωινό μας αντίο .

Και είμαι μακριά κάθε λεπτό
κάθε στιγμή που ανασαίνεις
σε κάθε βλέμμα σου
Να μ' αποφύγεις
σαν την οχιά μέσα στα βάτα
εκεί που κύλησες
και την φωνή μου όπως την θες
δε θα βρεις

Εκεί που άθελά σου μ' έψαξες
και πάλι
Όσο διαστέλλεται το χθες
στα βλέφαρά μου
δεν διασταυρώνονται οι μνήμες

και ειν' η σειρά μου
να τ' αποδώσω όλα
στο γνωστό το χάλι

στον άλλο δίπλα σου
που αγνόησες
το κάθε βράδυ.

Ειν΄η ερημιά μου
τρωκτικό
και κάθε χάδι
βρίσκουν τα χνώτα μου
απόμερα και πάλι.

13

Ζωή μικρής εμβέλειας

Ζωή χωρίς δαχτυλίδια και περιδέραια

Ζωή δίχως αισθήματα
και ένταση ανούσια

Ζωή σαν φυλακή
με δρομολόγια
σε τραμ, λεωφορεία, πεζοδρόμια
Και Κυριακές θυσία
κι ευχολόγια

Ζωή που τυραννιέται
με στην κίνηση
στο νέφος
στην μιζέρια

Ζωή πάνω σε παρκέ
απ' το μεσαίωνα

Ζωή σ' ανιαρά τραπεζοκαθίσματα

Ζωή που πέρασε
σε δέκα δευτερόλεπτα

Ζωή που ταίριαξε το μίσος με τα όνειρα

Ζωή με εφιάλτες
απ' τα δώδεκα

Ζωή περαστικών
που φεύγουν πρόωρα

Ζωή των ζωντανών σε μοιρολόγια

Ζωή στου δεκατρία την απέχθεια.

ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

Με γνώρισε και ας πέρασε αρκετός καιρός από την τελευταία μας συνάντηση.

Ετούτος ο χειμώνας πέρασε γρήγορα και αν ακόμα πιστεύω πως η κάθε εποχή είναι ένας κύκλος από μόνη της αυτό δεν επαυξάνει την συνήθη αντίληψή μου για το χαμένο χρόνο, τα λάθη του χτες και την ματαιοδοξία της απόστασης.
Δεν ξέρω τι προκαλεί πλέον μεγαλύτερη φθορά
η χιλιομετρική ή η πνευματική απόσταση
Το ποθητό ή το ανεκτίμητο κεκτημένο
Η μετριοπάθεια ή η απάθεια
Ο έρωτας ή η έλλειψη ποθούμενου πάθους
Λόγια μεγάλα ή απλά λόγια
Η ζωή που περνά η ζωή που πίσω της χάνεται

Οι αμπελοφιλοσοφίες του χθες συναντούν το ανένταχτο παρόν και
ύστερα χάνονται στη καθημερινή ανάλωση της ίδιας προσδοκίας του αύριο

Και αυτό που μένει είναι οι λέξεις
Ονειροπόλος
Ναι γιατί η λέξη αυτή τρομάζει
Φρίκη το καθετί που δε σε εντάσσει στον κύκλο των βαρετών συναναστροφών σου
Φρίκη και η κάθε πραγματικότητα που ποθείς να λοξοδρομήσει.
Και έτσι λατρεύουμε την κάθε εποχή
το κάθε πρωινό ξημέρωμα
τη μυρωδιά του καλοκαιριού που έρχεται

Και δεν τόλμησα να αναφέρω το δεδομένο του χαθήκαμε
ή που χάθηκες
ή που χάθηκα
Οι τυπικές κουβέντες μιας τυχαίας συνάντησης που σκέφτεσαι στην ανάπαυλα της ημέρας
Και ποιος ο λόγος να αναφέρεις ότι παρέμεινες ο ίδιος
γιατί λατρεύεις ακόμα τα T-shirt με τις περίεργες στάμπες ;
γιατί πιστεύει ακόμη ότι ...ψήλωσες ;

Περήφανα τα περασμένα
κι δύστυχα όσα άλλαξαν
πιο τυχερά τα όνειρα
στη σκέψη , στο στερέωμα
καλοκαιριάζουν κ' οι ενοχές
κι οι έγνοιες
με ήλιο
με θάλασσα
ή με καφέ στη βεράντα
με θέα το ξημέρωμα.

ΣΕ ΕΝΑ ΤΕΤΑΡΤΟ

Πες πως δεν το θες

να με βρεις εναντίον σου πάλι

Χάδια μ' ενοχές

που ξεπλένουν την άδικη μοίρα

Κι ας με ξέχασες

Κι ας μ' αγνόησες

Κι ας άλλαξες

Πες μου, θες δε θες,

αν σηκώσεις την πέτρα

θα με βρεις να στέκω

από κάτω ;

Τώρα ότι κι αν λες

πως αλλάζω

μέρα τη μέρα

Κι ας με ξέχασες

Κι ας μ'αγνόησες

Κι ας προχώρησες

Δες το, όπως θες

Να παρατηρώ το κόσμο

από πάνω

ή μονάχα ευχές

πως θα έρθω μια μέρα

Για πάντα

Κι ας δεν ξέχασα

Κι ας δεν σ' αγνόησα

Κι ας μην άλλαξα

Κι ας δεν προχώρησα.

1982

Τι απίστευτος ο τίτλος του νέου δίσκου των Κόρε Ύδρο....

Όλη η αλήθεια για τη γενιά του '78

Ακούω ξανά και ξανά το "άτιτλο"

Χιλιάδες αναμνήσεις

Τι μελωδία

Τόσο σύντομη , μια σκουληκότρυπα στο χρόνο

Και η θέα της Κέρκυρας στην παραλία το ηλιοβασίλεμα,

εικόνες από το χθες μαγικές σαν παραμύθι

Μετά σπίτι

Κατεβάζω το κιτρινισμένο κουτί από αθλητικά παπούτσια

της περασμένης δεκαετίας

Φωτογραφίες

Ο εαυτός μου

εκείνοι και εκείνες

συμμαθητές

παρελάσεις

θεατρική παράσταση

κολυμβητήριο

γενέθλια

η μητέρα και ο πατέρας

Εποχές λησμονημένες

Μιαν άλλη ιστορία

Κλείνω τα 27

βλέπω πια πιο μακριά

Τα πάντα είναι εφήμερα

Και οι ανατροπές

διαβολικές

Με φτύσανε στο πρόσωπο ...

1982

Πρωτομαγιά στην επαρχία

Τον είδα τέτοιες μέρες να μισεί τον κόσμο όλονα κι επιδοκίμασα το σθένος του παρήγορα . . .

Γύρισε όλη την πόλη σήμερα. Με αντιφρονούντες των παθών κι βαρελόφρονες των ουδετέρων.
Κοινωνικά ο εφήμερα παράδοξος
Ατομικά, ο επιπόλαια ατάραχος.

Τι ειρωνεία σκέφτηκα.

Επιτάφιοι, αγιασμοί, μέγα Ανάσταση
κι η πρώτη του Μάη των λιγοστών η αγανάκτηση
χυμοί ανάμεικτοι
κι άνθρωποι πάρεργα
στων λυσσαλέων αποκρύφων τους τα εμπόδια
ξεμπροστιάζονται ανέμελα
με γέλια αυτοσαρκάζονται κι υπάρχουνε.
Καφές στην παραλία και σχόλια που ο καθένα μπορεί ν' αντέξει
στεφάνια και ποδήλατα στην πλατεία , εκδρομικές ανησυχίες και
περιέργεια ... ,για τη ζωή των άλλων, μέσα από
υψηλής ευκρίνειας πια τηλέκουτα.

Τέλος της μέρας κι έπαψα να τα σκέφτομαι
γιατί θα αρχίσω και 'γω να μισώ τον κόσμο όλονα
Παρατηρώ το τελευταίο ζεύγος κόκκινα αυγά στο τραπέζι
Χτυπώ μύτη με μύτη , πάτο με πάτο
και τα δύο έσπασαν
Μία ανάμνηση από το τελευταίο στεφάνι που έντυσα
κι έχουν περάσει χρόνια . . .

Α Ν Ο Ι Ξ Η

Πλανιέμαι ξανά σε δρόμους σκοτεινούς, χαμένος απ' το σήμερα, στήνοντας θέατρο
ψευδαισθήσεων και αόριστων αποφάσεων. Επιμένω να εμπνέομαι από τ' ανάγλυφα
επίπεδα της μονοτονίας, της πλήξης, της νοσταλγίας.
- Διάολε !
Μετρώ ογδόντα μερονύχτια ξάγρυπνης επιπολαιότητας. Μακάρι
να προσέγγιζα την ακρότητα ως έμπρακτο αποτέλεσμα κι όχι σαν
μια ξεπερασμένη αναζήτηση του παράδοξου.
Το τελευταίο τσιγάρο σβήνει . . . και με τις πρώτες αχτίδες του ηλίου
η δυσπιστία θα συντροφεύσει τους δισταγμούς.
Πολλές φορές η νύχτα είναι πιο φωτεινή από την απτή πραγματικότητα
της ημέρας.

Δυο δις πριν από το μετέπειτα της επιμονής.
Τρία πατήματα πριν το δεξί κλικ της αποστολής.
Για όσο η μέρα μεγαλώνει
Για όσο η νύχτα κινείται μόνη.
Καλώς όρισες Άνοιξη!



foto : ;Κώστας Πλιάτσικας

C A R O L I N A

Ίδια αποκοιμιέμαι
χρόνια τώρα
στη μικρή μου τη σοφίτα
και για ίδια πάλι
σαν μεθάω
παραλύω

Παλιά φιλαράκια, γειτονιές, σπίτια
έρημα σχολεία
η μορφή σου μέσα
περιμένω να
προσμένω

Δε μετρώ τις ώρες, τις σιωπές
τ' αυτοσχέδια αστεία
μόνη στο περβάζι σ' αγνταντέυω
, σ'αγνατεύω

Κάθε που βραδιάζει
και στο ίδιο μαξιλάρι
που πλαγιάζω
ίδιος εφιάλτης που ιδρώνω
μα λατρεύω

Μέχρι το φωτάκι
στο μπαλκόνι σου
ν' ανάψει περιμένω
στην οδό Ποτάμου σαν ξυπνάω
σε γυρεύω.

Όσο μακριά σου
η απόσταση που θέλω
να βαδίσω
γίνεται ένας θρύλος
μόνο για να σ' αντικρίσω.

Φθάνω πιο κοντά σου
στη σκιά σου
το χάμογελό σου
για ν' αγγίξω
μια φορά στις μύριες ώρες
άστατη ψυχή μου

Μέχρι το φωτάκι
στο μπαλκόνι σου
ν' ανάψει περιμένω
στην οδό Ποτάμου σαν ξυπνάω
πως σε θέλω

Α.G.


foto : Κώστας Πλιάτσικας

Ν Ε Μ Ε Σ Ι Σ

Ζήσαμε τόσα ανύποπτα

κι άλλα τόσα μένουν

να λογιστούν τα αλόγιστα

μιας ζωής σαν φεύγουν

Απ' της στιγμής συθέμελα

που η θύμησή τους μένει

όσα λίγα που πόνεσαν

και μνημονεύσαν λίγα

οι ποθητές για να 'ρθουνε

εξίσου πια φοβέρες

στο πιόμα μας φαντάζουνε

μονάχες τους πολέμιες.

Στον ξύπνιο μας φαντάσματα

στη χάση μας πιο ξένες

Μονάχα σαν μεθύσουμε

ένστικτα που κοιμούνται

τη σκέψη ν' αναστήσουνε

βίο και ποθημένα

ειδ' άλλως ν' απομείνουνε

γλυκά ονειρικά μας

πονοκεφάλων ξαγρυπνιές

νηφάλια λογικά μας.

28.03.09

ΣΤΙΣ ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΝΑ ΣΤΕΚΩ

foto: Κώστας Πλιάτσικας


Τι πόθος, να ανοίξεις τις κουρτίνες

το βήμα σου, πως, τάχατες εξάπτεις

αντίπερα στον κήπο σου να στέκω

και 'συ όλο το σθένος μου να κάμπτεις.

Τα χρόνια που ξεφύγανε να ωρύω

στο βλέμμα μου το αντίκρυσμα να λάμπει

μικρού παιδιού σε γερασμένο πλοίο

εικόνων και στιγμών που ΄χεις ξεχάσει.

Να ξέρω πως θεωρείς αν είμαι 'κείνος

οι δέσμιες ντροπαλές μεγαλοσύνες

χαμόγελο θα ντύσουν το κατώφλι

και θα κρυφτούν μετά μεσα από τις κουρτίνες.

Α Ν Ε Μ Η

foto: Κώστας Πλιάτσικας


Νιώθω το γέλιο σου
πάνω στο χώμα
της γλάστρας που ο ήλιος
τα άνθη μαραίνει
Στο γκρίζο καπνό
των τσιγάρων που σβήνω
στον οίνο που οσμεί
το μικρό μου σαλόνι
Στους τοίχους
που κάδρα δεν έχουν, απλώνει
διχάζει το νου μου,
τα πρέπει,
το εγώ μου
Πλανιέται στον ύπνο μου
αλείφει το ποιον μου
νοθεί κάθε σκέψη
χλευάζει το βιος μου
Πτυχή αλλοπρόσαλλη
κι άγρια ανέμη
Του χρόνου ο κοχλίας
σε φέρνει,
σε παίρνει.
Με διώκει ένα πάθος
αλόγιστο λάθος
ν' ασθμαίνεις κοντά μου
απομονωμένη.

28.02.09

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ

foto: Κώστας Πλιάτσικας


Το μέλλον που ρέει

στις φλέβες σου σκέφτομαι

και πια δε ματώνω

για όσα αισθάνομαι

Ακόμα κι αν κάπου

στα σπλάχνα σου κρύβομαι

Θα είναι συντρίμμια

, σε ακτές, που ξεβράζονται.

Ο ξένος που τώρα

στις λέξεις σου γεύομαι

μου γνέφει ένα βλέμμα

που περιορίζεται

το μέλλον που ρέει

στις φλέβες σου σκέφτομαι

παγώνω το χρόνο

μα εξανεμίζεσαι.

ΜΝΗΜΗ

foto: Κώστας Πλιάτσικας



Θυμάμαι τη στιγμή που με πλησίασες.

Είναι η εικόνα που θα στοιχειώνει

νοσταλγικά και αιώνια τις μνήμες μου.

Δεν ήταν το προκλητικό σου φόρεμα

ούτε το κάθε αισθησιακό σου πλεονέκτημα

μα η ανερμήνευτη αντανάκλαση του κορμιού σου

πάνω στην καλογυαλισμένη μερσέντα του '67.

ΓΥΜΝΟΣ

Τ' αποκαΐδια της φωτιάς

σβήναν αργά πάνω στην άμμο

κι εγώ, στεκόμουνα γυμνός

γύρω απ' τις στάχτες, να λιμνιάζω.

Ολάκερή μου η μοναξιά

σου υποτάσσει ευγνωμοσύνη

κι απ' την συνήθεια την παλιά

χιλιάδες μίλια αποκλίνει.

Απ' της καρδιάς το άλλο μισό

η ξεχασμένη καλοσύνη

πυράκτωσε όλο το βιος

κι όλα τα αδύνατα απαλύνει.

Λόγχη στο ψέμα σου τρυπώ

που γλίστρησε σε κατηφόρες

Ξαναγεννιέμαι, μα σιωπώ.

Νιώθω νεκρός αυτές τις ώρες.

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΙΙ

foto: Κώστας Πλιάτσικας


Στο πέλαγος ξανοίγοντας τη βάρκα μου

στην πρύμνη σε αναζητώ

και ανασαίνοντας

χωρίς ντροπή πια ούτε θυμό

κάτω από το ξέφωτο της σελήνης

φεύγω σαν ξένος.


ΚΡΗΤΗ ΙΟΥΝΙΟΣ 2005

Α Σ Τ Α Χ Τ Η

Και τώρα ψάχνω την αντίδραση
την βουκολική αλήθεια που δεν
ενστερνίστηκα
Βάφω τη σκέψη μου με το σταχτί
δικό σου χρώμα
Το παγερό
Το πολλάκις ερμηνευμένο
Το συμβιβασμένο
Ίσως δειλός
Ίσως ερμητικά αμπαρωμένος
Αυτή η μποτίλια μες στην άμμο
είναι
η προδιαγεγραμμένη κατάληξη
και η μισητή θύμηση μαζί.
Το τίποτα είναι ο φελλός
των ονείρων μου.
Μα μέσα από τις σκιές του
ξεχωρίζουν πάντα τα χαμόγελα.

06-02-09

Νικοτίνη

Εκείνη τη μορφή

θυμάμαι,

κάθε φορά που περνώ από το σπίτι

σ' απόχρωση μελάνι

Σαν να ξεχάστηκε για χρόνια στο μπαλκόνι...

     εκεί

που αγνάντεψε το πρώτο του λιμάνι

 το πρώτο του το χιόνι

την πρώτη του αγάπη

το πρώτο του σημάδι

 ~ ~ ~ ~

Κοιτώ το πρόσωπό μου

   σε μια σταγόνα φως

μια δαχτυλιά από γέλιο

που αφήνει αυτή η μνήμη.

Το στήριγμα του  χρόνου

όσο και αν βαραίνει

Στάζει στιγμές κι ονειροχάδια

          αιώνια νικοτίνη.

02-06-05

Ανατολή

Η κάθε σκοτεινή στιγμή

Η κάθε αστεία προσευχή

Η κάθε στάλα μιας βροχής

Το κάθε τέλος μιας αρχής

σπάνε μονάχα τα δεσμά


Όλοι οι δρόμοι του κενού

Όλα τα ναι του γυρισμού

Ο κάθε άριστος σκοπός

Η πάσης φύσεως διαφυγή

Η πνιγερή μας μοναξιά

προσμένουν μόνο δυο φιλιά.

24-03-03

ΠΡΟΒΛΗΤΑ

Όλες οι ομορφιές

μια βάρκα είναι , βυθίζονται

και 'γω σαν ένας ναύτης

που μάχεται ,

σκορπίζεται.

Σε ζόρικα νερά

προβλήτα που ταράσσεται

μονάχα απ' το παρόν

με κίτρινο ξεβάφεται

Είδωλα βιαστικά

σε βάρκα που βυθίζεται

Εκεί, στα πιο βαθιά

η μνήμη σου ξορκίζεται.

27-11-02

Ασυνάρτητο ( Χ ε ι μ ώ ν α ς )

Στα κρύα χιόνια του σβέρκου μου αν πέσεις

μην ενοχλείσαι

Πόσο κρατεί η πιο όμορφή σου σκέψη ;

ποτέ δε συγκρατείς το τέλος

τι κι αν επτώχευσε το μέρος . . .

έδινες πάντα , η έπαιρνες ;

Εκεί που 'χεις μπλέξει, ότι δε σε σκοτώνει

σ' αποκοιμίζει μες στο χειμώνα.

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

Έγραψα σήμερα πάνω σ' όλους τους τοίχους

διώχνω τα ξόρκια

Θες να σου πω κι άλλα ;

Ονόματα με γράμματα μεγάλα,

σπασμένα βέλη - χλωμά σημάδια

Μετά γλιστρώ σε αδειανά κρεβάτια

Δείχνω αστείος ;

Μα που να τρέχω μες στο χειμώνα . . .

22-11-06

ΘΕΡΟΣ

Ξημερώνει ακόμη μια μέρα.

Σβήνουν ένα ένα όλα τ' αστέρια

Κλείνω θέση στον ήλιο ,

μετράω φώτα ,

λευκά στολίδια στον κάμπο.

Στην μουντή ερημιά μου,

το θέρος ξημερώνει ζεστά μεσημέρια

που ξαπλώνεις σ' εκείνα τα δέντρα ως το βράδυ.

Να χάνεις τη μέρα.

Ένταση, μουσική στον αέρα.

Τρυποκάρυδοι να τρυπούν αγχωμένα.

Ευωδία που δονεί μες στο σώμα,

σαν αγάπη κυλά στον αιθέρα.

Μη ρωτάς τι θα' ρθει για εμένα.

Ξέρω μόνο πως πάντα

χαράζουν πιο αργά τα δικά σου τα βράδια

γιατί δεν κοιτάς πια το φεγγάρι.

08-08-06

ΜΑΚΡΙΝΟ

Δε θα το ξέρεις ,πιθανόν

πως κάποιος πάντα θα σε σκέφτεται
και θα περνά τις φυλακές
όποιες και να ναι αυτές,
με σένανε
Παραμυθένιες αγκαλιές
στο βλέμμα σου
κι ας μην έρθουνε
Όλα αντίστροφα μετρούν.
Το παρελθόν που δε σε έζησε.

Για να περνάνε οι ώρες
για να κυλάει ο χρόνος
Και ας καλό δεν κάνει
Κι αν νιώθω τόσο μόνος

Είμαι εδώ προς το παρόν
να γράφω ότι δε διαβάζεται
Που θα καεί με τον καιρό
Μα η ελπίδα μου δε χάνεται


όλα αντίστροφα μετρούν
Και το χρειάζομαι, το αισθάνομαι
Σε ένα ψέμα ακροβατώ
Καιρό πολύ να σε φαντάζομαι

Για να περνάν οι ώρες
για να κυλάει ο χρόνος
και ας καλό δεν κάνει
Κι ας νιώθω τόσο μόνος.

06-08-06

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ

Ξύπνησα στον αστρικό σου ουρανό
χάρτινα σύννεφα, αστροσκορπίσματα
Ξέθαψα, γλυκιές σου σκέψεις μες στο φως
Τα ξεχασμένα μας ηλιοτρόπια

Έτρεξα να βρω το σήμερα γιατί
χρόνια ξεχάστηκα, σε αυτά που ζήλεψα
Κρύφτηκα ένα λεπτό κάτω απ’ τη γη
Και ήταν όμορφα

Είμαι ένα σκιάχτρο της σιωπής
μαραίνεται κι ανθίζει όταν μπορεί
χρόνια νομίζει φυλακής
περάσανε προτού να ρθεις

Κι εσύ. Που βάφεις κάθε ανατολή
τώρα ξεφτίζεις μες στο νου
όσο υπάρχω στο κλουβί
Θα τρέξω, ίσως να σε βρω . . .
Τώρα.
Όλα όσα σκέφτομαι, πετούν
Για τον πολύ μετά καιρό.
Κι ο φύλακας αργεί...


ΜΑΪΟΣ 2006