Τους ξένους τοίχους, τα ξένα έπιπλα,
τα ξένα θραύσματα, τα ξένα ...άυλα ΔΕΣ
Δες για ποιους κόπους, ποιες θυσίες,
ποιες λατρείες και ποιονών προσμονές ?
Σε αυτόν το δρόμο που επιλέγω αυτό το βράδυ
για να διαβώ
Ίσως και να 'χει μείνει χρόνος λιγοστός να σκεφτώ
Μα δεν υπάρχει ουσία-μία,
μόνο πικρία οι άλλες αναβολές
Γιατί στο βάθος απ'το τούνελ της ζωής
κρύβομαι εγώ και το χθες
Ειν' η καμμία, η άλλη μία η "ίσως η μία"
και το μικρό μου αυτό.
Δες τες , στο μαύρο , χρώμα σκοτάδι
τις τυφλές μέρες, ποδοπατάνε το φως
Δες τις φοβέρες - παντού σκόρπια
και 'γω να έμενα ένας ικέτης πιστός ?
Δεν είν' η ζήλεια, ούτε ένα κρίμα αποθημένων
έστω συμβολικό
Ψέμμα θα πω, μα όχι αιτία ούτε πια
ούτε φόβος , για το μισό μου εαυτό.
Γιατί είμαι άνθρωπος που ένα είναι με το κενό.
Γιατί είμαι η στάχτη μου,
που απλώνεται - σκόρπίζεται
σ' ότι έμεινε εδώ.
Σ' ότι έμεινε εδώ...
Σ' ότι έμεινε ... εδώ
Σ' ότι θύμιζε εδώ
Γιατί είμαι η στάχτη μου
που απλώνεται
...σκορπίζεται
στο πάτωμα
στο πάπλωμα
αιώνια .... οι μέρες μου
σ κ ο ρ π ί ζ ε τ α ι
Παρασκευή 20 Μαΐου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)