Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

C A R O L I N A

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Ίδια αποκοιμιέμαι
χρόνια τώρα
στη μικρή μου τη σοφίτα
και για ίδια πάλι
σαν μεθάω
παραλύω

Παλιά φιλαράκια, γειτονιές, σπίτια
έρημα σχολεία
η μορφή σου μέσα
περιμένω να
προσμένω

Δε μετρώ τις ώρες, τις σιωπές
τ' αυτοσχέδια αστεία
μόνη στο περβάζι σ' αγνταντέυω
, σ'αγνατεύω

Κάθε που βραδιάζει
και στο ίδιο μαξιλάρι
που πλαγιάζω
ίδιος εφιάλτης που ιδρώνω
μα λατρεύω

Μέχρι το φωτάκι
στο μπαλκόνι σου
ν' ανάψει περιμένω
στην οδό Ποτάμου σαν ξυπνάω
σε γυρεύω.

Όσο μακριά σου
η απόσταση που θέλω
να βαδίσω
γίνεται ένας θρύλος
μόνο για να σ' αντικρίσω.

Φθάνω πιο κοντά σου
στη σκιά σου
το χάμογελό σου
για ν' αγγίξω
μια φορά στις μύριες ώρες
άστατη ψυχή μου

Μέχρι το φωτάκι
στο μπαλκόνι σου
ν' ανάψει περιμένω
στην οδό Ποτάμου σαν ξυπνάω
πως σε θέλω


Α.G.


foto : Κώστας Πλιάτσικας

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Ν Ε Μ Ε Σ Ι Σ

Σάββατο 28 Μαρτίου 2009




Ζήσαμε τόσα ανύποπτα

κι άλλα τόσα μένουν

να λογιστούν τα αλόγιστα

μιας ζωής σαν φεύγουν

Απ' της στιγμής συθέμελα

που η θύμησή τους μένει

όσα λίγα που πόνεσαν

και μνημονεύσαν λίγα

οι ποθητές για να 'ρθουνε

εξίσου πια φοβέρες

στο πιόμα μας φαντάζουνε

μονάχες τους πολέμιες.

Στον ξύπνιο μας φαντάσματα

στη χάση μας πιο ξένες

Μονάχα σαν μεθύσουμε

ένστικτα που κοιμούνται

τη σκέψη ν' αναστήσουνε

βίο και ποθημένα

ειδ' άλλως ν' απομείνουνε

γλυκά ονειρικά μας

πονοκεφάλων ξαγρυπνιές

νηφάλια λογικά μας.


28.03.09

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

ΣΤΙΣ ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΟΥΡΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΝΑ ΣΤΕΚΩ

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009



foto: Κώστας Πλιάτσικας


Τι πόθος, να ανοίξεις τις κουρτίνες

το βήμα σου, πως, τάχατες εξάπτεις

αντίπερα στον κήπο σου να στέκω

και 'συ όλο το σθένος μου να κάμπτεις.

Τα χρόνια που ξεφύγανε να ωρύω

στο βλέμμα μου το αντίκρυσμα να λάμπει

μικρού παιδιού σε γερασμένο πλοίο

εικόνων και στιγμών που ΄χεις ξεχάσει.

Να ξέρω πως θεωρείς αν είμαι 'κείνος

οι δέσμιες ντροπαλές μεγαλοσύνες

χαμόγελο θα ντύσουν το κατώφλι

και θα κρυφτούν μετά μεσα από τις κουρτίνες.