Α Ν Ε Μ Η

foto: Κώστας Πλιάτσικας


Νιώθω το γέλιο σου
πάνω στο χώμα
της γλάστρας που ο ήλιος
τα άνθη μαραίνει
Στο γκρίζο καπνό
των τσιγάρων που σβήνω
στον οίνο που οσμεί
το μικρό μου σαλόνι
Στους τοίχους
που κάδρα δεν έχουν, απλώνει
διχάζει το νου μου,
τα πρέπει,
το εγώ μου
Πλανιέται στον ύπνο μου
αλείφει το ποιον μου
νοθεί κάθε σκέψη
χλευάζει το βιος μου
Πτυχή αλλοπρόσαλλη
κι άγρια ανέμη
Του χρόνου ο κοχλίας
σε φέρνει,
σε παίρνει.
Με διώκει ένα πάθος
αλόγιστο λάθος
ν' ασθμαίνεις κοντά μου
απομονωμένη.

28.02.09

ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ

foto: Κώστας Πλιάτσικας


Το μέλλον που ρέει

στις φλέβες σου σκέφτομαι

και πια δε ματώνω

για όσα αισθάνομαι

Ακόμα κι αν κάπου

στα σπλάχνα σου κρύβομαι

Θα είναι συντρίμμια

, σε ακτές, που ξεβράζονται.

Ο ξένος που τώρα

στις λέξεις σου γεύομαι

μου γνέφει ένα βλέμμα

που περιορίζεται

το μέλλον που ρέει

στις φλέβες σου σκέφτομαι

παγώνω το χρόνο

μα εξανεμίζεσαι.

ΜΝΗΜΗ

foto: Κώστας Πλιάτσικας



Θυμάμαι τη στιγμή που με πλησίασες.

Είναι η εικόνα που θα στοιχειώνει

νοσταλγικά και αιώνια τις μνήμες μου.

Δεν ήταν το προκλητικό σου φόρεμα

ούτε το κάθε αισθησιακό σου πλεονέκτημα

μα η ανερμήνευτη αντανάκλαση του κορμιού σου

πάνω στην καλογυαλισμένη μερσέντα του '67.

ΓΥΜΝΟΣ

Τ' αποκαΐδια της φωτιάς

σβήναν αργά πάνω στην άμμο

κι εγώ, στεκόμουνα γυμνός

γύρω απ' τις στάχτες, να λιμνιάζω.

Ολάκερή μου η μοναξιά

σου υποτάσσει ευγνωμοσύνη

κι απ' την συνήθεια την παλιά

χιλιάδες μίλια αποκλίνει.

Απ' της καρδιάς το άλλο μισό

η ξεχασμένη καλοσύνη

πυράκτωσε όλο το βιος

κι όλα τα αδύνατα απαλύνει.

Λόγχη στο ψέμα σου τρυπώ

που γλίστρησε σε κατηφόρες

Ξαναγεννιέμαι, μα σιωπώ.

Νιώθω νεκρός αυτές τις ώρες.

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΙΙ

foto: Κώστας Πλιάτσικας


Στο πέλαγος ξανοίγοντας τη βάρκα μου

στην πρύμνη σε αναζητώ

και ανασαίνοντας

χωρίς ντροπή πια ούτε θυμό

κάτω από το ξέφωτο της σελήνης

φεύγω σαν ξένος.


ΚΡΗΤΗ ΙΟΥΝΙΟΣ 2005

Α Σ Τ Α Χ Τ Η

Και τώρα ψάχνω την αντίδραση
την βουκολική αλήθεια που δεν
ενστερνίστηκα
Βάφω τη σκέψη μου με το σταχτί
δικό σου χρώμα
Το παγερό
Το πολλάκις ερμηνευμένο
Το συμβιβασμένο
Ίσως δειλός
Ίσως ερμητικά αμπαρωμένος
Αυτή η μποτίλια μες στην άμμο
είναι
η προδιαγεγραμμένη κατάληξη
και η μισητή θύμηση μαζί.
Το τίποτα είναι ο φελλός
των ονείρων μου.
Μα μέσα από τις σκιές του
ξεχωρίζουν πάντα τα χαμόγελα.

06-02-09

Νικοτίνη

Εκείνη τη μορφή

θυμάμαι,

κάθε φορά που περνώ από το σπίτι

σ' απόχρωση μελάνι

Σαν να ξεχάστηκε για χρόνια στο μπαλκόνι...

     εκεί

που αγνάντεψε το πρώτο του λιμάνι

 το πρώτο του το χιόνι

την πρώτη του αγάπη

το πρώτο του σημάδι

 ~ ~ ~ ~

Κοιτώ το πρόσωπό μου

   σε μια σταγόνα φως

μια δαχτυλιά από γέλιο

που αφήνει αυτή η μνήμη.

Το στήριγμα του  χρόνου

όσο και αν βαραίνει

Στάζει στιγμές κι ονειροχάδια

          αιώνια νικοτίνη.

02-06-05

Ανατολή

Η κάθε σκοτεινή στιγμή

Η κάθε αστεία προσευχή

Η κάθε στάλα μιας βροχής

Το κάθε τέλος μιας αρχής

σπάνε μονάχα τα δεσμά


Όλοι οι δρόμοι του κενού

Όλα τα ναι του γυρισμού

Ο κάθε άριστος σκοπός

Η πάσης φύσεως διαφυγή

Η πνιγερή μας μοναξιά

προσμένουν μόνο δυο φιλιά.

24-03-03