Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΜΕΝΑ

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010


Λύσε το γρίφο μου κι έλα κοντά σε μένα
δεν μας κοιτάει κανείς
και δεν μας λέει κουβέντα
Εστω οι ταπεινοί έστω και οι φυγάδες
ολονυκτίς μαζί πίσω απ'τις χαραμάδες
μεσα σε ιερή σιωπή
Κι ο δρόμος με βοή
σπαράζει μανιασμένα
σαν το μικρό παιδί
σαν το κακό σκυλί



Εκεί κάτω από την Ακρόπολη , οι μανιασμένες συχνότητες των
προγόνων ξυπνάνε τα ένστικτα. Τραγουδάνε στις σιωπές ,
διεγείρουν τους λοβούς της συνείδησης τραβόντας από το σβέρκο
τον ξεχασμένο εαυτό μας. Τον καλούνε να πιεί το βραδινό καφέ
πλάι μας , να ξαγρυπνήσει κοντά μας .
Εγώ και ο εαυτός μου δεν ανήκουμε στην ίδια οικογένεια , μας συνδέουν
όμως τα κοινά των πεπραγμένων μας , των αμαρτωλων μας σκέψεων και
των νοσταλγικών μας αναμνήσεων . Τότε που κάναμε ώρες αιώνιες παρέα
στην παγωμένη σοφίτα έχοντας αντίκρι μας τον Παρθενώνα, τα φώτα
του Λυκαβητού και της μακρόσυρτες βοές της πόλης ,έτσι όπως αντηχούσαν
στα αυτιά μας τις νύχτες που καπνίζαμε στην ταράτσα , αγέρωχοι στο χάος
της τόσο μαζικοποιημένης αλλά και τόσο απομονωμένης πόλης.
Ποτέ δε σε πίστεψα όταν μου έλεγες για εκείνα τα ωραία που θα ρθουν , για
όλα όσα δεν προλάβαμε στο άνθος της νιότης μας να γευτούμε , και
πάντα ο χείμαρρος των συνειρμών σου με γλυκονανούριζε εκείνες τις υπέροχες
μοναχικές χαραυγές , με μουσική και φιλοσοφία, ενίοτε λίγη ποίηση και αλκοόλ.
Δεν έχεις αλλάξει και πολύ από τότε. Η γραβάτα της δουλειάς με κανει να
αισθάνομαι λίγο άβολα , μα σου υπόσχομαι πως θα πιούμε το πρωινό μας καφέ
ντυμένοι σαν κανονικοί άνθρωποι , μόλις ντυθώ το καθημερινό μου τζιν, το μαύρο
μου Τι Σερτ . Τι λες για μια βόλτα με τη μηχανή κάτω απ' την Ακρόπολη ??

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010



ΦΙλησυχο μπορείς να θεωρείς
τον άδειο εαυτό σου στο κρεβάτι,
σαν στέκεσαι στα πόδια σου ,μουγγός,
εμπρός απ' τον καθρέφτη ,
στο περβάζι.
Κι αν αύριο ξυρίσεις το μαλλί
κι αν σβήσεις κάθε ένα σου σημάδι
που κάποιος από τους οξυδερκείς
θα φέρει μες στη μνήμη του τον ίδιο
αλήθεια πως μπορείς να προβληθείς
και με ποιο σου διακαίωμα στο πλήθος ?
Να έχεις στο σαλόνι το κουτί
τα πρέπει σου δεν είναι εκ φύσεως ίδια
εφόσον σου φανούν επιεικείς
με κάλπικα διαμάντια και στολίδια
Αντίπερα της όχθης που διαβείς
οι μνήμες σου για πάντα περιμένουν
κι αν πράγματι μπορείς - να μοιραστείς.
- αγνότητα, σε όλα όσα συμβαίνουν.

Ανήκω στη γενιά των άμαχων
των ψόφιων νοσταλγών και των κομπάρσων
Μα σήμαναν καμπάνες από χθες
ξεκούφαναν τα πρέπει των γιγάντων.
Κι αν αύριο μου φιμώσεις τη φωνή
Κι αν στρέψεις εναντίον την πλεκτάνη
Που κάποιος από τους διαπρεπείς
θα φέρει μες στη μνήμη του τον ίδιο
Μπορω πια να βουτήξω στο νερό
το βούρκο μου να ξαναδιασχίσω
Θα έχω στο σαλόνι το κερί
και τη μυσταγωγία απ' τη σελήνη
τα όπλα μου κρυμμένα στη φωνή
που μέσα μου σπαράζει για γαλήνη.

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΣΥΝΟΡΑ

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010


Δείξε μου τον τρόπο, μπρος στο κτήνος
της μιζέριας να φωναξω
Πως μέσα στη λάσπη του χειμώνα της
ποτέ να μη λιμνάσω
Σε ποια γη στεκόμαστε όρθιοι
- τη λασπερή και τη βραχώδη -
Θέλουμε , νεκροί, να λιώσουμε
περίφανοι μέσα στο χιόνι.
Ατελούς προφίλ - ανδροειδή
κατηγοράμε ηλεκτρόδια
Πως μπορεί η ψυχή κι η ομορφιά
να φέρνει βόλτες σε καλώδια (?)
Ρίξτε τις ρυμούλκες της ζωής
σε μια ξέρα απλωμένη
Να μην είναι πια τόσο δειλή
και τόσο απομονομένη

Δίχως χέρια και πόδια
Μόνο ψεύτικα λόγια
Με ζωή μιας πτυχής
Σε ποια γη να σταθείς (?)

Να' χα μόνο εσένα
και φτερά μαζεμένα
Να φωνάξω στο φως
Ίσως είναι καιρός ...



Α.ΓΚ.
7/11/2010