Ίδια αποκοιμιέμαι
χρόνια τώρα
στη μικρή μου τη σοφίτα
και για ίδια πάλι
σαν μεθάω
παραλύω
Παλιά φιλαράκια, γειτονιές, σπίτια
έρημα σχολεία
η μορφή σου μέσα
περιμένω να
προσμένω
Δε μετρώ τις ώρες, τις σιωπές
τ' αυτοσχέδια αστεία
μόνη στο περβάζι σ' αγνταντέυω
, σ'αγνατεύω
Κάθε που βραδιάζει
και στο ίδιο μαξιλάρι
που πλαγιάζω
ίδιος εφιάλτης που ιδρώνω
μα λατρεύω
Μέχρι το φωτάκι
στο μπαλκόνι σου
ν' ανάψει περιμένω
στην οδό Ποτάμου σαν ξυπνάω
σε γυρεύω.
Όσο μακριά σου
η απόσταση που θέλω
να βαδίσω
γίνεται ένας θρύλος
μόνο για να σ' αντικρίσω.
Φθάνω πιο κοντά σου
στη σκιά σου
το χάμογελό σου
για ν' αγγίξω
μια φορά στις μύριες ώρες
άστατη ψυχή μου
Μέχρι το φωτάκι
στο μπαλκόνι σου
ν' ανάψει περιμένω
στην οδό Ποτάμου σαν ξυπνάω
πως σε θέλω
Α.G.
foto : Κώστας Πλιάτσικας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου