Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Πρωτομαγιά στην επαρχία

Σάββατο 2 Μαΐου 2009


Τον είδα τέτοιες μέρες να μισεί τον κόσμο όλονα κι επιδοκίμασα το σθένος του παρήγορα . . .

Γύρισε όλη την πόλη σήμερα. Με αντιφρονούντες των παθών κι βαρελόφρονες των ουδετέρων.
Κοινωνικά ο εφήμερα παράδοξος
Ατομικά, ο επιπόλαια ατάραχος.

Τι ειρωνεία σκέφτηκα.

Επιτάφιοι, αγιασμοί, μέγα Ανάσταση
κι η πρώτη του Μάη των λιγοστών η αγανάκτηση
χυμοί ανάμεικτοι
κι άνθρωποι πάρεργα
στων λυσσαλέων αποκρύφων τους τα εμπόδια
ξεμπροστιάζονται ανέμελα
με γέλια αυτοσαρκάζονται κι υπάρχουνε.
Καφές στην παραλία και σχόλια που ο καθένα μπορεί ν' αντέξει
στεφάνια και ποδήλατα στην πλατεία , εκδρομικές ανησυχίες και
περιέργεια ... ,για τη ζωή των άλλων, μέσα από
υψηλής ευκρίνειας πια τηλέκουτα.

Τέλος της μέρας κι έπαψα να τα σκέφτομαι
γιατί θα αρχίσω και 'γω να μισώ τον κόσμο όλονα
Παρατηρώ το τελευταίο ζεύγος κόκκινα αυγά στο τραπέζι
Χτυπώ μύτη με μύτη , πάτο με πάτο
και τα δύο έσπασαν
Μία ανάμνηση από το τελευταίο στεφάνι που έντυσα
κι έχουν περάσει χρόνια . . .




2 σχόλια:

ναδα.- είπε...

Μένει μόνο ένα πείσμα
Στης αλήθειας μας το πρίσμα
Σε ποτήρι αδειανό
Μια ζωή, και μια χαμό

Στρόβιλοι συναισθημάτων
Μελωδίες των πλασμάτων
Αγαπάω δε μισώ
Στον ελάχιστο καιρό

Μένει μόνο ένα πείσμα
Στης γουλιάς το κάθε κρίμα
Να κρατάει ξυπνητό
Κάθε λόγο όπου ζω

Βρες μαχαίρι να με κόψεις
Μια για σένα, μια για απόψεις
Κι ύστερα πάνω στα άστρα
Ευχολόγια και ματια

Να κοιτάν επί δικαίο
Καθώς πέρα ξεμακραίνω
Χτύπημα μες το κορμί σου
Να το κουβαλάς μαζί σου

Siopila Aponera είπε...

Στρόβιλος συναισθημάτων Νάδα
και τελικά μένει μόνο ένα πείσμα
Ευχαριστώ για το εύστοχο ποίημα σου