ΣΙΩΠΗΛΑ ΑΠΟΝΕΡΑ - ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ

Είναι το δεύτερο μέρος της σιωπής των απόνερων. Κάτι που θέλησα να ανακαλύψω όχι απλά
και τυχαία ένα απόβραδο του Ιουλίου σαν και το σημερινό , αλλά περισσότερο, σαν την απτή απόδειξη την συνομιλίας με τον εαυτό μου όπως έχω πει και στο παρελθόν " τις νοσταλγικές στιγμές της δικιάς μας αγρύπνιας". Αταξινόμητα και ασυνάρτητα , ημερολογιακώς σκοταδιστικά, αποφθέγματα της συνήθειας και της ανεξάντλητης καταχνιάς. Ο "ελάχιστος εαυτός " του Θανάση έπρεπε να έχει γραφτεί από εμένα , συνειδητοποιώ το απόγευμα του Σαββάτου, όχι γιατί ζηλέυω το ποιόν του μουσικοσυνθέτη αλλά επειδή πιστεύω ακράδαντα στην καλλιτεχνική ταυτότητα της μοναξιάς και της ατομικής συνεύρεσης με το εγώ. Τέρμα πια τα κλισέ σχήματα λόγου - της αμετροποίησης ή υπερμετροποίησης , των δυσνόητων αναληθειών - Στο όλον πνεύμα που παραδίδω και θα εξακολουθήσω να στοχοποιώ ως το πραγματικό μου ιδεατό - ως φόρος τιμής στον ελάχιστο εαυτό μου - στο ελάχιστο τίποτά μου - το ανύπαρκτό μου στερέωμα.