ΜΕ ΕΙΔΙΚΟ ΒΑΡΟΣ

Δε θέλω να αφήνω υπόνοιες, στα μισόλογα δεν ήμουν ποτέ στα φόρτε μου , πολλές φορές όμως άφησα ανοιχτούς λογαριασμούς για πράγματα που κοινώς δεν θα διέγειραν ούτε το ενα δισεκατομυριοστό ενός κοινού θνητού λοβού. Είναι η ομολογουμένως δειλή και υποτιμημένη αυτοεκτίμηση , η ταραχώδης έγνοια των ασήμαντων ή απλώς εκέινα τα απόνερα - τα σιωπηλά - τα λυσσαλέα εκείνων των ερημικών αφέγγαρων και αθάλασσων νυχτιών που γυροφέρνουν αναμνήσεις , απόμερες τύψεις που είχαν ξεχαστεί στον πυθμένα της σκέψης και αιωρούνται πια μεταξύ φαντασίας και νοητικής αφθαρσίας?
Η συστημική εναπόθεση εκρεμμοτήτων αυτά επιφέρει, αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη, σαν τα χρέη τα ανάρμοστα και τα δυσαναπλήρωτα κενά μιας αρρωστημένης οικονομίας. Μόνο που τα δανεικά είτε σε ψυχικό είτε σε ηθικό επίπεδο δεν πραγματέυονται ημέρες, ώρες, χρήματα, κόπο. Είναι αυτό που λέμε " όλα εδώ πληρώνονται", εδω η αρχή εδώ και το τέλος.
Οι απαντήσεις που παίρνω συνομιλώντας με τον εαυτό μου δε θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια εκ νέου διαφωνία περί τετελεσμένων γεγονότων και παλιών αμαρτημάτων. Πως άλλωστε να διαφωνήσεις με το ίδιο σου τον εαυτό όταν ήδη έχεις υποβάλει τον εαυτό σου στην διαδικασία της εκτίμησης των πεπραγμένων σου. Ανοησίες με λίγα λόγια έτσι απλά για να αλλάξεις ρεπερτόριο στην μουσική σου, στον τρόπο προσέγγισης του άλλου φύλου ή για να πραγματώσεις το συστημικό μαστ των πανταχού εποχών και ατομικών σου θινκ τανκ. "Πρέπει να μπεις σε ένα πρόγραμμα".
"Έχω μπει σε ένα πρόγραμμα" - "Θα ακολουθώ πια το πρόγραμμα"
Και ιδού πως η ευθεία η άτεμνη γίνεται ένας κύκλος τετρατμημένος,
σε τέσσερις εποχές εναλασσόμενων αοριστιών - ποτέ πια όπως τις αντιλαμβανόσουν παλιά - ποτέ πια με ειδικό βάρος - .