σβήναν αργά πάνω στην άμμο
κι εγώ, στεκόμουνα γυμνός
γύρω απ' τις στάχτες, να λιμνιάζω.
Ολάκερή μου η μοναξιά
σου υποτάσσει ευγνωμοσύνη
κι απ' την συνήθεια την παλιά
χιλιάδες μίλια αποκλίνει.
Απ' της καρδιάς το άλλο μισό
η ξεχασμένη καλοσύνη
πυράκτωσε όλο το βιος
κι όλα τα αδύνατα απαλύνει.
Λόγχη στο ψέμα σου τρυπώ
που γλίστρησε σε κατηφόρες
Ξαναγεννιέμαι, μα σιωπώ.
Νιώθω νεκρός αυτές τις ώρες.
3 σχόλια:
Καλό το ποίημά σου με έντονα βιωματικά στοιχεία. Χειρίζεσαι καλά το υλικό σου. Ο δρόμος της ποίησης όμως δεν είναι απλώς μακρύς. Απλά δεν τελειώνει πουθενά...
Η λέξη ποίημα είναι νομίζω
αρκετά βαρύς χαρακτηρισμός.
Ας το θεωρήσουμε έναν απλό
στοχασμό. Έχεις δίκιο ότι
δεν τελειώνει πουθενά.
Διέκρινα μια ιδιαίτερη αισθαντικότητα και την μύχια αλήθεια των συναισθημάτων που διεχέονται στην στιγμή!
"Ολάκερή μου η μοναξιά
σου υποτάσσει ευγνωμοσύνη
κι απ' την συνήθεια την παλιά
χιλιάδες μίλια αποκλίνει".
Πολλά Μπράβο!!!
Δημοσίευση σχολίου