Εκείνη τη μορφή
θυμάμαι,
κάθε φορά που περνώ από το σπίτι
σ' απόχρωση μελάνι
Σαν να ξεχάστηκε για χρόνια στο μπαλκόνι...
εκεί
που αγνάντεψε το πρώτο του λιμάνι
το πρώτο του το χιόνι
την πρώτη του αγάπη
το πρώτο του σημάδι
~ ~ ~ ~
Κοιτώ το πρόσωπό μου
σε μια σταγόνα φως
μια δαχτυλιά από γέλιο
που αφήνει αυτή η μνήμη.
Το στήριγμα του χρόνου
όσο και αν βαραίνει
Στάζει στιγμές κι ονειροχάδια
αιώνια νικοτίνη.
02-06-05
4 σχόλια:
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΚΑΙ ΚΑΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕΝ ΣΒΗΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ.
Πολύ λίγα μπορεί να μας πάρει τελικά ο χρόνος... αν τα έχουμε μέσα μας σταγόνες φως, δαχτυλιές από γέλιο...
Τα ονειροχάδια όμως ήταν το καλύτερο μου ...
Τελικά το παρελθόν υμνείται περισσότερο από το μέλλλον ή το αύριο περισσοτερο από το τώρα και τούμπαλιν ;;; μα τι λέω .
Ευχαριστώ για τα σχόλια
"Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών
ίσως και οι δύο παρόντες είναι εις χρόνο μέλλοντα.
Και ο μέλλων χρόνος έγκλειστος
εις χρόνο παρελθόντα"
Τ.S. Eliot
Δημοσίευση σχολίου