ΜΑΚΡΙΑ

Όσες φορές αν μάζεψα τα πράγματα
να φύγω
ήταν ανίκητα δεσμά που
βλέπαν την ψυχή μου
να ολιγωρεί κάθε πρωί στο
«αν μόνος απομείνω»

Και στη σιωπή χίλιες φορές με δέσανε
στον μπάσταρδο τον ύπνο
στη νεκρική μου μοναξιά
στον αδίσταχτο το χρόνο.
Που τίποτες δεν άφησε
...λήθη ... οργή και πόνο

Στην κόψη όσο θα στέκομαι
αρκετό είναι , το ξέρω
Στέκεται η νύστα της καρδιάς
δίπλα και ‘συ τρομάζεις
Ποιος να σε πάρει μακριά ;
Και τι να θυσιάσεις ;

Βίος, κουφάρι από το χθες
μα αύριο, θα ‘ναι ωραία
Δε γίνεται να ‘ναι αλλιώς
Δε θα ναι για μας αρκετό

Μόνο χαμόγελα ποθώ
Κουβέντες των ανέμων
υδάτινων ομιλητών
Το πρόσκαιρο το μέλλον
για να ‘ρθει αύριο ξανά
Η πιο σπουδαία μέρα
μακριά απ’ την πόλη που θρηνώ
Μακριά κι από εσένα.

7-9-08